Ks. Adam Wiśniewski SAC
Życie
Nazywany ojcem Adamem, założyciel Jeevodaya, kapłan i lekarz. Urodził się 13 IV 1913 r. w Dębinach k. Bydgoszczy w rodzinie urzędnika pocztowego jako trzecie dziecko (dwoje starszych zmarło). Adam i jego młodsza siostra wychowywali się w pobożnej rodzinie, z której wywodzili się członkowie Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego (pallotyni): ks. Jan Macikowski, przez wiele lat prowincjał i br. Ludwik Krajniewski – jeden z pierwszych misjonarzy w Afryce.
W wieku 13 lat Adam podjął naukę w gimnazjum pallotynów w Sucharach k. Nakła. Po latach wspominał, że właśnie tu przeczytał książkę o św. Damianie i ta lektura nim wstrząsnęła: „Dziś, po latach pracy wśród trędowatych, kiedy zastanawiam się nad genezą mego powołania, nieodparcie nasuwa mi się myśl, że jego korzeni trzeba szukać właśnie w lekturze tej książki”.
Po skończeniu szkoły Adam podjął decyzję o wstąpieniu do pallotynów. Odbył nowicjat w Sucharach i kontynuował naukę w seminarium duchownym w Ołtarzewie. Nierzadko w tym czasie zajmował się w chorymi – robił to z pasją, posługując w klasztornej infirmerii. Uczestniczył również w działalności koła misyjnego i myślał o przyszłej pracy wśród trędowatych.
Święcenia kapłańskie otrzymał 3 VI 1939 r. z rąk abp. Stanisława Galla i podjął obowiązki duszpasterskie w Warszawie, w kościele przy ul. Skaryszewskiej.
W czasie II wojny światowej działał w konspiracji pod pseudonimem „Łukasz”, w Powstaniu Warszawskim był kapelanem batalionu im. Stefana Czarnieckiego. Podczas okupacji podjął studia medyczne na tajnych kompletach, ukończył je po wojnie (1947) w Poznaniu, gdzie otrzymał dyplom lekarza medycyny, a cztery lata później (1951) tytuł doktora nauk medycznych. W powojennej Polsce ks. Adam jako kapłan nie mógł prowadzić praktyki lekarskiej, udzielał się jednak w duszpasterstwie służby zdrowia, a w Poznaniu założył bezpłatną Poradnię Matki i Dziecka. Gdy tylko pojawiła się możliwość otrzymania paszportu, wyjechał do Francji, gdzie kontynuował studia w zakresie medycyny tropikalnej i leczenia trądu.
Pod koniec 1959 r. udał się statkiem do Kamerunu, jednak kłopoty z załatwianiem formalności i problemy zdrowotne spowodowały, że nie czuł się na swoim miejscu. Po dwóch tygodniach pobytu w Afryce wrócił do Francji. Nie zrezygnował jednak z myśli o pracy wśród trędowatych. Nawiązał kontakt z prowincją pallotyńską Serca Jezusowego w południowych Niemczech, której kapłani od 1951 r. pracowali w Indiach, w obecnej diecezji Raipur.
3 IX 1961 r. otrzymał krzyż misyjny, a 26 września wyruszył statkiem do Bombaju. Pierwsze jego lata w Indiach to czas podróży po indyjskich ośrodkach leczenia trędowatych i poznawanie metod pracy. Intensywne zaangażowanie skutkowało pogorszeniem jego stanu zdrowia, po dwóch latach z odklejoną siatkówką trafił do szpitala św. Marty w Bangalore, gdzie spędził kolejne dwa lata. Jednocześnie prowadził działania w kierunku budzenia powołań do pallotynów w Indiach. Kiedy w polskiej prasie zostały opublikowane listy ks. Adama, przysyłano na jego adres liczne paczki z żywnością. Misja ks. Wiśniewskiego zainteresowała Barbarę Birczyńską po tym, gdy w przeczytała w prasie jego list. Nawiązała kontakt z księdzem, który z radością odpowiedział na jej propozycję przyjazdu i pomocy, a 1966 r. dotarła do Bombaju, przywożąc transport żywności, narzędzi i sprzętów. Ich wspólne działania nabrały tempa i wreszcie, po kolejnych przenosinach rodzącego się Ośrodka, w 1969 r. została zakupiona ziemia we wsi Gatapar oddalonej o 30 km od Raipuru. Uruchomili tam, najpierw w trzech namiotach, charytatywne centrum medyczne i edukacyjne dla dzieci i dorosłych dotkniętych trądem. „Chodziło mi o miejsce – pisał ks. Adam – gdzie ludzie są najbardziej porażeni przez trąd, samotni, głodni”.
Ks. Adam Wiśniewski zmarł 31 VII 1987 r. po długiej chorobie nowotworowej i zgodnie ze swoim życzeniem został pochowany obok kościoła w Jeevodaya. Nie doczekał przyjazdu swojej następczyni,dr Heleny Pyz. Wśród trędowatych spędził 26 lat, z czego 18 w Jeevodaya, we wsi Gatapar.