Barbara Birczyńska

Nazywana siostrą Barbarą Jacentą, a także Bhari Sister, współzałożycielka Jeevodaya. Urodziła się 16 IX 1927 r. w Krakowie w rodzinie inteligenckiej. Podczas II wojny światowej uczyła się w Szkole Wychowawczyń Przedszkolnych, a po jej zamknięciu przez okupanta w szkołach: handlowej, gospodarczej i hotelarskiej w Krakowie. Na tajnych kompletach ukończyła gimnazjum i liceum typu humanistycznego. Po maturze rozpoczęła studia matematyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, uczęszczając równocześnie do Studium Pedagogicznego. Marzyła o pracy z osieroconymi dziećmi.

Po zakończeniu edukacji wstąpiła do zakonu michalitek w Miejscu Piastowym, gdzie przyjęła imię Jacenta. W latach pięćdziesiątych komunistyczne państwo przejęło wszystkie prowadzone przez siostry placówki opiekuńczo-wychowawcze i oddało je m.in. „Caritas”. Siostra Jacenta została zatrudniona w jednej z nich jako kierowniczka i pełniła tę funkcję przez dwa lata. Nie zgadzała się jednak z narzucaną przez władze ideologią komunistyczną, dlatego utraciła to stanowisko.

Jednocześnie pracę z dziećmi uważała za swoje najważniejsze zadanie życiowe, dlatego nie mogąc w tej sytuacji go wypełniać, poprosiła o zwolnienie ze ślubów zakonnych. Otrzymała je w 1962 r. Do przełożonej generalnej napisała: „Po jedenastu latach pobytu w zgromadzeniu odchodzę z bólem rozłąki i wdzięcznością za wszystkie bogactwa, z jakich czerpałam. Odchodzę także z wewnętrznym przekonaniem, że idę pełnić wolę Bożą”.

Będąc jeszcze w zakonie, zaczęła szukać możliwości wyjazdu do Indii, aby tam pomagać dzieciom. Nieco później w „Tygodniku Powszechnym” przeczytała list ks. Adama Wiśniewskiego, który planował założenie polskiego ośrodka dla trędowatych. W słowach kapłana odczytała zaproszenie do współpracy. Zaczęła z nim korespondować i przygotowywać się do wyjazdu. Uzyskała prawo jazdy, uczyła się języka hindi i sanskrytu, gromadziła środki materialne dla przyszłej placówki. Po dopełnieniu wszystkich formalności związanych z podróżą wyruszyła statkiem do Indii, wioząc ze sobą potężny transport: m.in. kilka ton żywności, łóżka, narzędzia rolnicze, traktor, maszynę do szycia, pianino… W październiku 1966 r. dotarła do Bombaju, gdzie czekał na nią ks. Adam.

W 1969 r. w pobliżu wsi Gatapar założyli ośrodek Jeevodaya. Postawili trzy namioty wojskowe, do których zaczęli przyjmować dzieci dotknięte trądem i budować dla nich dom. Ksiądz Adam pełnił posługę kapłańską, leczył, organizował wsparcie materialne, zaś s. Barbara zajmowała się dziećmi, organizacją życia domowego i nauczaniem oraz budowaniem ośrodka.

Barbara podjęła także próby założenia zakonu. Złożyła na ręce ks. Adama prywatne śluby wg rad ewangelicznych, założyła zaprojektowany przez siebie habit i zaczęła przyjmować kandydatki do zgromadzenia.

Od śmierci ks. Wiśniewskiego w 1987 r. s. Barbara pełniła funkcję prezesa Stowarzyszenia Jeevodaya zarządzającego Ośrodkiem.

W celu realizacji idei powołania nowego zakonu w lipcu 1989 r. wyjechała do diecezji Mysore, gdzie założyła filię Jeevodaya, a następnie odrębne stowarzyszenie. W związku z tymi działaniami w 1999 r. przyjechała na kilka dni do Polski i spotkała się ze swoja rodziną. W 2005 r. przyjęła obywatelstwo indyjskie. Ostatecznie nowe zgromadzenie zakonne nie powstało, a s. Barbara z uwagi na wiek i stan zdrowia rozpoczętą pracę przekazała pallotynom.

W 2006 r., po kilkunastoletnim pobycie na południu Indii powróciła do Jeevodaya, gdzie została serdecznie przyjęta przez mieszkańców. Ostatnie lata życia poświęciła modlitwie. Do końca brała udział w sprawach Ośrodka. Zmarła 8 VI 2010 r.

Przeżyła 83 lata, z czego ponad połowę w Indiach. Została pochowana na cmentarzu w Jeevodaya, do którego codziennie pielgrzymowała z modlitwą.